prof. dr hab. Paweł Frąckiewicz

Paweł Frąckiewicz 

 Ogródek graficzny / Graphical Garden 

 Abstract 

Stosuję prostokątny, tradycyjny format obrazu. Jednocześnie kwestionuję i naruszam go, poddaję w wątpliwość przez ekspansywność form wdzierających się niejako spoza ramy. Dodatkowo w polu obrazu spotykają się formy geometryczne twarde z organicznymi miękkimi, które kreślę, nie odżegnując się od gestów spowinowaconych ze sztuką Dalekiego Wschodu. Balansuję pomiędzy pozytywem i negatywem po to, by zachwiać relację »obecnego« i »nieobecnego«. Tworzę obraz absorbujący otaczającą przestrzeń, zasysający ją ku sobie. Granica wnętrze — zewnętrze zanika. Obraz wyzwala swój potencjał, objawiając się w rozmaitych postaciach, także jako wizerunek quazi-fotograficzny, wizerunek efemeryczny — umykające, nietrwałe odbicie, czy jako obraz mentalny.  

Zależy mi na tym, aby obrazy natury, oparte na motywach zaobserwowanych w przyrodzie, stały się również obrazami natury obrazu. W moich poszukiwaniach omijam trakt tradycyjnie pojmowanej syntezy i analizy, wybierając wariantowość, która daje mi możliwość pochylenia się nad każdą sytuacją z osobna. W materii objętej konturem wyzwalam proces permanentnego jej zagęszczania prowadzący do stanu wrzenia. Kontur jest tylko szkicem a skończone dzieło to studium do dalszych prac. Stan wrzenia przejawia się w ustawicznej zmienności, która jednak nie przeszkadza samointegracji obrazu.  Formy istniejące na pograniczu rzeczywistości i majaczenia są przedmiotem i zjawą jednocześnie; szybko tracą swoją tożsamość i odchodzą ku innym kształtom i figurom, niemal rozpuszczając się w szarym powietrzu tła. Egzystują niczym zjawy, które charakteryzują się ukradkową i nieuchwytną widzialnością tego, co niewidzialne. Ich niejasny status dodatkowo uwypukla sąsiedztwo fragmentów wyraziście obecnych. Chciałbym, aby było to postrzegane jako »dosłowne« ucieleśnianie czy wizualne »udosłownienie« dialektyki widzialnego i niewidzialnego, żeby wiodło ku odsłanianiu (się) bytu. 

I utilize the traditional rectangular format of the image. At the same time I question and disturb it, I subject it to doubt through the expansiveness of forms forcing themselves in somehow from behind the frame. In addition, the space of the image is the meeting place of hard geometrical forms with soft organic ones, which I delineate not without gestures derived from the Far Eastern art. I balance between the positive and negative to upset the relation between the »present« and the »absent«. I create an image which absorbs the surrounding space, which sucks it towards itself. The border inside — outside disappears. The image releases its potential manifested in various shapes, such as a quasi-photographic picture, an ephemeral image — a disappearing, fleeting reflection, or as mental concept. I really want the representations of nature, based on motifs observed in the environment, to become representations of the nature of the image, too. In my research I avoid the route of the traditionally understood synthesis and analysis, focusing on variants, which give me the possibility to lean over each situation separately. In the matter encompassed by the outline I trigger off a process of permanent thickening which leads to the state of seething. The outline is just a sketch while the finished work — a study for further works. The state of seething is shown in endless changeability, which, however, does not inhibit self-integration of the picture. The forms which exist on the border between reality and dream are subjects and phantoms at the same time; they quickly lose their identity and head for other shapes and figures, almost dissolved in the grey air of the background. They exist as phantoms characterized by a clandestine and elusive visibility of the invisible. Their unclear status is additionally emphasized by the adjacent fragments which are strikingly present. I would like it to be perceived as »literal embodiment« or visual »emliteralment« of the dialectics between the visible and the invisible, to bring about the uncovering of the being.