Pracownia

Pracownia Rysunku

• Prowadzący:
  - dr hab. Renata Szyszlak, prof. UR
  - dr Kamila Bednarska
  
  

W trosce o miejsce i rolę rysunku w strukturze uczelni jako medium i dyscyplinę wciąż walczącą o swoją wartość i właściwe przywileje, w pracowni rysunku staramy się pokazać fundament tej dziedziny poprzez zestawienie jej możliwości i efektów. W swych zamiarach staramy się ukazać prawdziwą wartość medium, jako rolę dominującą w poszukiwaniach twórczych, wielowymiarowość i niewyczerpany zasób możliwości kreatywnych. Chcemy promować szerokie medium rysowania, ukazane we wszystkich jego odsłonach w kształtowaniu dojrzałości twórczej.

Rysunek jest tajemniczym pismem ludzkiej świadomości i niemniej zagadkowym wytworem podświadomości. W sposób szczególny wyraził to Jerzy Nowosielski, mówiąc: „Ja osobiście podejrzewam, że rysunek jest rodzajem PISMA - to słowo szczególnie podkreślam, ponieważ rysunek jest taką praktyką artystyczną, kiedy o jakimś zjawisku, o jakimś przeżyciu nie można po prostu opowiedzieć. Nie można też tego namalować. Można to opisać, z tym, że ten opis nie będzie po prostu pisaniem słów za pomocą znaków umownych, liter, ale będzie rodzajem hieroglifu, który nie jest ani malarstwem, ani alfabetem. Są to znaki - kształty stanowiące swoiste zagadki, swoiste rebusy. (…)

Praktyka rysunkowa w pracowni ujawniła to, co samo w sobie jest niewidoczne, uświadamia tryb pojawiania się danych pochodzących z podświadomości, jak i rzeczywistości. Tak więc nieuniknione są relacje tego co racjonalne i irracjonalne, bytów zewnętrznych i wewnętrznych

Studenci mogą sobie pozwolić na dowolną niedoskonałość, na swobodnie przypadkową kompozycję, na dopuszczenie eksperymentalnych błędów. Prace niczego nie symulują ani nie udają, przypominają niezobowiązujące, autentyczne, szczere spotkanie. Zostaje ocalone poczucie dotyku, nerwowość ręki, napięcie gestu. Poszczególne linie i plamy łączą się ze sobą w układy, niekiedy zdając się być aluzją do form przedstawiających. Zależności te balansują na granicy między obrazowością a abstrakcją.

Poszukiwania studentów zmierzają również do obrazowania indywidualności form, z uwzględnieniem efektów fakturalnych - powierzchni gładkich, chropowatych czy niejako „pooranych”, układów statycznych czy dynamicznych, opartych na kontrastach lub na gradacjach, harmoniach napięciach i konfliktach.

Rysunek jest początkową i zasadniczą przenośnią, za pomocą której student podejmuje dialog ze światem, opisuje swoje relacje z nim, wypełnia go obecnością. W grafologii kreski można dostrzec otwartość lub skrytość człowieka. Stanowi podstawowy znak, materialny przekaz, zwiększający obszar wolności. Odzwierciedla ona charakter młodych osób, uczniów, jest nośnikiem wyrazu emocji, wyzwoleniem energii, swoistym „katharsis”, środkiem przekazu i przede wszystkim głównym narzędziem w ich rękach. Przejawia się w działaniu pozornie swobodnym, ale w rzeczywistości wymagającym doświadczenia i odwagi, rejestrując uczucia współgra z podłożem, tworząc tym samym niepowtarzalną całość. Linia wyzwala się od funkcji przedstawiającej, przestała służyć jako element opisowy natury, zyskała samodzielność i niezależność.

Prezentowane prace w pracowni rysunku otwierają przestrzeń doznań innych niż prosta ilustracja przedmiotu. Sygnalizują wieloznaczność w konstrukcjach myślowych, które przeczą racjonalnemu zakończeniu. Niedopowiedzenia otwierają nas na wielowymiarowe obszary form i znaczeń, gdyż „ (…) człowiek nie powinien szukać w dziele sztuki jawnego i łatwego piękna, ale widzieć w nim tajemnicę godną zgłębienia, powinność domagającą się spełnienia, podnietę dla pracy wyobraźni.”