Jest nam miło poinformować, że zespół badawczy dr hab. Mateusza Mołonia, prof. UR opublikował pracę pt. „Restricting the level of the proteins essential for the regulation of the initiation step of replication extends the chronological lifespan and reproductive potential in budding yeast” w prestiżowym czasopiśmie Biogerontology (IF=4.5; 100 pkt MNiSW). Publikacja powstała we współpracy z Instytutem nauk Medycznych oraz Instytutem Rolnictwa, Kształtowania i Ochrony Środowiska Uniwersytetu Rzeszowskiego, jak również Instytutem Biochemii i Biofizyki PAN w Warszawie i Instytutem Fizjologii Roślin PAN w Krakowie.

Starzenie się jest definiowane jako postępujący spadek integralności fizjologicznej komórki, prowadzący do upośledzenia funkcji biologicznych, w tym płodności, oraz zwiększonej podatności na śmierć. Zaburzenia replikacji DNA często prowadzą do stresu replikacyjnego i są uznawane za czynniki wpływające na tempo starzenia. Celem tej pracy było wyjaśnienie, jak komórki, które straciły ścisłą kontrolę nad tworzeniem kompleksu preinicjacji niezbędnego do inicjacji replikacji, wpływają na fizjologię i proces starzenia się komórek. W badaniach wykorzystaliśmy heterozygotyczne szczepy Saccharomyces cerevisiae posiadające tylko jedną funkcjonalną kopię genów (lowPICC). Te geny kodują niezbędne białka replikacji DNA, takie jak Cdc6, Dbf4, Sld3, Sld7, Sld2 i Mcm10. Komórki analizowanych szczepów wykazywały znaczące zmniejszenie poziomów mRNA tych genów, co prowadziło do zaburzeń cyklu komórkowego i wydłużenia czasu podwojenia komórek. Dodatkowo, zmniejszone wyrażanie genów lowPICC prowadziło do nieprawidłowej odpowiedzi na uszkodzenia DNA, wpływało na zawartość DNA komórkowego i mitochondrialnego. Zaobserwowano również fenotyp opóźnienia starzenia komórek postmitotycznych i zwiększenia potencjału reprodukcyjny analizowanych komórek drożdży. Co ważne, wykazaliśmy również silną ujemną korelację między zawartością makrocząsteczek komórkowych (RNA, białek, lipidów, polisacharydów) a procesem starzenia się. Przedstawione dane mogą w przyszłości przyczynić się do rozwoju terapii w leczeniu różnych chorób ludzkich.