Prof. Łukasz Łuczaj został współautorem artykułu o programach rolno-środowiskowych nad Biebrzą. Artykuł jest oparty na pracy doktorskiej Pani Joanny Sucholas, której był promotorem pomocniczym na Uniwersytecie w Regensburgu w Niemczech. Artykuł ukazał się w renomowanym piśmie z dziedziny ekologii krajobrazu Land Use Policy, 140 pkt. IF=6.0

 

Sucholas, Joanna, Zsolt Molnár, Łukasz Łuczaj, Rainer Luick, and Peter Poschlod. "Are agri-environmental schemes doing their job? Evidence from Biebrza National Park, Poland." Land Use Policy 148 (2025): 107390.

 

 

 

Dolina Biebrzy jest jednym z największych ekosystemów bagiennych w Europie Środkowej. Półnaturalne zbiorowiska, które dominują w jej krajobrazie, powstały w wyniku trwających od wieków reżimów tradycyjnego wypasu i sianokosów. Począwszy od lat 60. stopniowe porzucanie tradycyjnego rolnictwa zagroziło mokradłom o wysokiej wartości przyrodniczej poprzez sukcesję wtórną. Biebrzański Park Narodowy nie był w stanie skutecznie przeciwdziałać temu procesowi, a ekolodzy mieli nadzieję, że system dotowanych programów rolno-środowiskowych (AES) przywróci ekstensywne zarządzanie. Naszym celem było sprawdzenie, czy system AES działa zgodnie z przeznaczeniem, wspierając tradycyjne ekstensywne praktyki w Dolinie Biebrzy, której rola w prawidłowej ochronie mokradeł została uznana. Aby określić wpływ AES na zarządzanie terenami podmokłymi, prześledziliśmy wdrażanie większej próby AES w Dolinie Biebrzy na przestrzeni lat, korzystając z danych Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa (ARiMR). Stwierdziliśmy, że AES zostały wdrożone na większości analizowanych działek, co okazało się ważnym narzędziem ochrony i regulacji, definiującym zarządzanie półnaturalnymi terenami podmokłymi na tym obszarze. Jednak system AES słabo zintegrował tradycyjne praktyki, przyczynił się do porzucenia ekstensywnego wypasu i wydawał się przyspieszać intensyfikację rolnictwa na tym obszarze. System AES nie jest w stanie utrzymać unikalnego krajobrazu biokulturowego, a praktyki, które wspiera, mogą zagrozić ekosystemowi terenów podmokłych i jego bioróżnorodności w dłuższej perspektywie. System wymaga pilnej rewizji i dostosowania do lokalnych warunków społeczno-ekologicznych rolnictwa.