Opis książki:

Monografia liczy 360 stron. Część teoretyczna obejmuje przegląd wiodących koncepcji miłości, rozwinięcie teorii Roberta J. Sternberga miłości jako opowieści oraz autorską konceptualizację narracyjnego modelu miłości. W części empirycznej – poświęconej weryfikacji modelu z użyciem jakościowej procedury wyodrębniania opowieści ukrytych z monologów – dokonano analizy i interpretacji wypowiedzi monologowych kilkunastu par (o stażu relacji od 0,5 roku do 56 lat) opowiadających o swoim związku.

Przedmowa (fragmenty):

Dzięki zwrotowi narratywistycznemu w humanistyce i naukach społecznych zmianę terapeutyczną u pacjentów jesteśmy skłonni postrzegać — niezależnie od orientacji terapeutycznej — w kategoriach zmiany narracji autobiograficznej. Potencjał tkwiący w narracyjnym, naturalnym od dzieciństwa sposobie doświadczania życia i relacji z innymi nie jest jednak w myśleniu psychoterapeutycznym dostatecznie wykorzystywany. Zważywszy, jak integralną częścią szczęśliwego życia są bliskie związki, w tym małżeńskie i partnerskie, jak często pojawiające się w nich trudności skłaniają do podjęcia terapii, warto rozwinąć narracyjne ujęcie zjawisk i procesów, które o tym szczęściu w związku decydują. Zadanie to jest istotne zarówno z naukowego, jak i z praktyczno-terapeutycznego punktu widzenia. Co więcej, jak będę się starał później wykazać, oparte na realizmie poznawczym i personalizmie podejście narracyjne może pomóc w budowaniu trwałego pomostu między psychologią naukową a praktyką psychologiczną.

Możemy oczywiście przyjąć, że nauka i praktyka mają różne cele, wymagają odmiennego myślenia i zróżnicowanego wkładu uczuciowego. Że psychoterapii jest bliżej do rzemiosła lub sztuki, a uczciwie postawione nauce zadanie co najwyżej polega na empirycznej weryfikacji wykorzystywanych w terapii narzędzi i ich skuteczności. Ale jak właściwie te wpisane w osobowość terapeuty, historię jego szkoleń i doświadczeń narzędzia rzetelnie ocenić? Jak wiarygodnie sprawdzić skuteczność określonego typu terapii, jeśli w tak dużym stopniu zależy ona od interakcji konkretnego terapeuty i konkretnego pacjenta oraz gotowości tego ostatniego do zmiany w określonym czasie i specyficznej dlań sytuacji życiowej? Niezależnie od (nie)możliwości kontrolowania wielu zmiennych odpowiedzialnych za proces psychoterapii fenomen jej działania, tak jak przypadek medyczny, zjawisko ekonomiczne, zdarzenie historyczne, podlega jednak racjonalnym, precyzyjnym analizom i wyjaśnieniom. Idiograficznie opracowywane przypadki mają wartość kumulatywną, poddają się wyjaśniającym uogólnieniom i dostarczają stopniowo coraz bardziej złożonej wiedzy, dzięki której możemy lepiej wyjaśniać i rozumieć kolejne przypadki.