Profesor Michał Parczewski (w Instytucie Archeologii kierownik Zakładu Archeologii Średniowiecza oraz kierownik studium doktoranckiego) został członkiem – korespondentem Instytutu Archeologicznego Słowackiej Akademii Nauk.

Profesor  problematyką Karpat zajmuje „od zawsze”, tej tematyce była przed laty poświęcona praca magisterska, później nastąpiły badania naukowe i różne publikacje wyników.  A słowackie Karpaty w tych badaniach zajmują szczególne miejsce. Stąd udział M. Parczewskiego w naukowych konferencjach oraz  przewodach doktorskich i habilitacyjnych, prowadzonych w Instytucie Archeologicznym w Nitrze, w najważniejszym dla tej dyscypliny słowackim ośrodku akademickim.

Przy okazji warto odnotować że prof. dr hab. Michał Parczewski od wiosny tego roku jest członkiem międzynarodowej rady redakcyjnej naukowego pisma Słowacka Archeologia.

Dokument

Parczewski Michał

Nauki humanistyczne (archeologia średniowiecza). Urodził się 23 listopada 1946 r. w Lęborku; żonaty, dwoje dzieci. Absolwent archeologii (1969 – UJ).

Praca zawodowa: Katedra (od 1972 r. – Instytut) Archeologii UJ: asystent-stażysta (1969–1970); asystent (1970–1973); st. asystent (1973–1978); adiunkt (1978–1990); docent (1990–1993); profesor nadzw. (od 1993 r.); wicedyrektor IA UJ (1990–1996); kierownik Zakładu Archeologii Średniowiecza IA UJ (1995–2005); Instytut Historii WSP w Rzeszowie: profesor (1998–1999); Instytut Archeologii WSP  (UR) w Rzeszowie: profesor zw. (od 1999 r.); kierownik Zakładu Archeologii Średniowiecza WSP; UR (od 2001 r.).

Badania: Gabinetowe:etnogeneza Słowian oraz początki dziejów i kultury Słowian w Polsce na tle Europy Środkowej i Wschodniej w V–VII w. n.e.; kształtowanie się podziału Słowiańszczyzny na odłam wschodni i zachodni; wczesnośredniowieczne osadnictwo słowiańskie w Polsce południowej, na Słowacji i na Ukrainie; problematyka etniczna jako przedmiot badań archeologii; archeologia Karpat. Terenowe:wykopaliskowe w Bachórzu k. Dynowa na największej w Polsce osadzie wczesnosłowiańskiej (1972–1976, ponownie od 1989); wykopaliskowe na osadach wczesnośredniowiecznych nad Sanem w Wybrzeżu k. Dubiecka (1977–1979), Uluczu (1981–1983) i Sanoku (1985–1987, 2004); wykopaliskowe na kilku stanowiskach i  poszukiwawcze w różnych rejonach na południu Górnego Śląska (1969–1975); poszukiwawcze na terenie Karpat, głównie w dorzeczu Sanu (od 1969 r.); poszukiwawcze i wykopaliskowe w południowo-zachodniej Bułgarii (1979–1982); pierwsze polskie wykopaliska na Spitsbergenie (1982).