Aktualności
HIEROFANIE - Mirosława Rochecka
Tytuł wystawy:
HIEROFANIE
Mirosława Rochecka
Studiowała na Wydziale Sztuk Pięknych UMK w Toruniu. Dyplom z malarstwa w pracowni prof. Mieczysława Wiśniewskiego w 1989 r. Od roku 1996 pracuje na Wydziale Sztuk Pięknych UMK w Instytucie Zabytkoznawstwa i Konserwatorstwa. Obecnie na stanowisku profesora. Prowadzi pracownię malarstwa dla studentów konserwacji zabytków w Zakładzie Kształcenia Artystycznego. Od 2012 roku opiekun artystyczny Galerii Forum na Wydziale Sztuk Pięknych UMK i Akademickiej Przestrzeni Sztuki UMK. Uprawia twórczość artystyczną w dziedzinie malarstwa. Posługuje się językiem syntetycznej formy abstrakcyjnej opartym na symbolice światła i koloru. Głównym problemem jej twórczości jest wyrażanie treści duchowych przez materię malarską. Swój przekaz artystyczny kieruje w stronę sacrum i wartości chrześcijańskich. Posiada w swoim dorobku ponad 30 wystaw indywidualnych w Polsce i za granicą (Niemcy, Dania, Słowacja). Uczestniczyła w ponad 200 wystawach zbiorowych, plenerach i sympozjach artystycznych w kraju i za granicą (Francja, Niemcy, Dania, Litwa, Słowacja, Ukraina). Nagrody i wyróżnienia, m. in: Medal na X Biennale Sztuki Sakralnej – Sacrum ‘2000 w Gorzowie Wielkopolskim (2000); wyróżnienie w dziedzinie malarstwa na III Polygonyum – BWA Bydgoszcz (2013), wielokrotnie nagrody i wyróżnienia na przeglądach i konkursach Dzieło Roku i Annale ZPAP. Autorka artykułów i esejów o sztuce (Tajemnice światła i koloru, Wydawnictwo Naukowe, Toruń - 2007). Kurator wystaw problemowych: Wstańcie – Chodźmy (Katedra śśw. Janów – Toruń, 2008), (Akademicka Przestrzeń Sztuki – Toruń; BWA – Kielce, 2014), Projekt 966, Jubileusz Narodowy – Sztuka Polska 2016 (Muzeum Uniwersyteckie UMK – Toruń; Pałac Lubostroń w Lubostroniu, CK Wieża Ciśnień w Koninie; CK Browar B we Włocławku, 2016; Muzeum Archeologiczne w Poznaniu; BWA i UP w Pile, 2017).
Ikona, zgodnie z określeniem Włodzimierza Łosskiego, jest „przestrzenią spotkania i początkiem kontemplacji twarzą w twarz.” Jerzy Nowosielski twierdził, że również obraz abstrakcyjny może być ikoną – „ikoną anioła, zapisem naszych doznań wypływających z kontaktów ze światem bytów subtelnych wprost, a nie za pośrednictwem symboli i nie za pośrednictwem protez.” Abstrakcja jest w malarstwie wartością duchową, która odrywa sztukę od figuratywności, aby ją scalić w formie. Forma abstrakcyjna nie przedstawia treści, lecz ją wyraża w sposób bezpośredni - językiem malarskim, samą sobą. Występuje tu szczególna spójność między tym, co postrzegają zmysły, treścią poznawaną przez intelekt, a sensem duchowym. Obraz abstrakcyjny może tą treść wskazywać, otwierać się na nią lub wciągać w swoją malarską przestrzeń stając się owym „miejscem spotkania.” Tak pojęty obraz pełnić może funkcję zbliżoną do ikony, stać się „nową ikoną”. Podejmowane próby zmaterializowania w formie malarskiej duchowego „blasku formy” to swoiste „hierofanie” niematerialnego piękna sacrum.