Dlaczego dopiero te surrealistyczne obrazy sprzed roku, które dla jednych były tak okropnym doświadczeniem, dla innych symbolem walącego się świata uświadomiły nam wartość wolności? Przecież narodowi ukraińskiemu zabierano ją od 9 lat! Ta agresja trwa już tak długo! I choć „czerwona kalina” nie dała się przygnieść do ziemi, przeciwnie, z dumą podnosi się centymetr po centymetrze, to wciąż znajdują się głupcy, którzy wołają: to nie nasza wojna, troska o bezpieczne, niebieskie niebo nad złotymi polami pszenicy w Ukrainie nas nie obchodzi. Niech nie zabraknie determinacji i woli walki w przywróceniu wolności dla całej Ukrainy. Niech kolejny luty będzie wyłącznie okazją do euforii ze zwycięstwa nad złem niesionym przez wojenną pożogę. Czekamy, by kalina splotła się z wawrzynem, a połączone głosy ludzkich serc mogły zaśpiewać:

Wstańcie ludzie, wstańcie wszędzie,
ja nowinę niosę wam.
Na gwiaździstym firmamencie
bliska radość błyszczy nam.