Frank Wilczek

(ur. 15 maja 1951 r. w Mineola, na wyspie Long Island, w stanie Nowy Jork) – amerykański fizyk pochodzenia polsko-włoskiego, profesor fizyki w Massachusetts Institute of Technology, noblista, jeden z najwybitniejszych fizyków teoretyków ostatnich dziesięcioleci. Jego osiągnięcia naukowe miały decydujący wpływ na rozwój współczesnej teorii cząstek elementarnych i oddziaływań fundamentalnych (chromodynamiki).

Wspólnie z H. Davidem Politzerem i Davidem Grossem został w 2004 roku uhonorowany Nagrodą Nobla w dziedzinie fizyki, za pracę dotyczącą asymptotycznej swobody w teorii silnych oddziaływań między cząstkami elementarnymi. Znany jest między innymi z odkrycia wspomnianej swobody asymptotycznej, wkładu w rozwój chromodynamiki kwantowej, odkrycia akcjonów, czyli cząstek w układach dwuwymiarowych i posiadających tak zwaną statystykę ułamkową kwantową.

Licencjat z matematyki uzyskał na Uniwersytecie w Chicago w 1970 r., dwa lata później tytuł magistra matematyki na Uniwersytecie Princeton. Na tym samym Uniwersytecie uzyskał stopień doktora fizyki (1974) oraz stanowisko profesora (1989). Od 2000 r. jest profesorem w Centrum Fizyki Teoretycznej Massachusetts Institute of Technology (MIT).

F. Wilczek wniósł także wkład do rozwoju innych aspektów teorii pola kwantowego, fizyki materii skondensowanej, astrofizyki i fizyki cząsteczkowej. Jest autorem ponad 300 prac naukowych. Otwartość prof. Wilczka na problemy współczesnego świata sprawia, że jest on wzorem naukowca i prawdziwego humanisty.